اظهارنامه، نوشته‌ای است که طبق مقررات قانونی تنظیم می‌شود و راهی رسمی و قانونی، برای بیان خواسته و مطالبه حق، از طرف مقابل، قبل از طرح دادخواست نزد مراجع حقوقی است.
برخی مواقع، ممکن است، افراد نتوانند یا امکانش را نداشته باشند که برای به دست آوردن حقشان یا طلبی که از دیگران، دارند در مراجع قضایی حضور پیدا کنند و در عین حال بخواهند قبل از رفتن به دادگاه، این روند را با مصالحه طی کنند و درخواست خود را به طرف مقابل اعلام کنند. در این حالت راه‌کاری که وجود دارد، ارسال اظهارنامه برای طرف مقابل است.
به عنوان مثال فردی از شخص دیگر طلبی دارد که با وجود یادآوری‌های مکرر، بدهکار حاضر به پرداخت آن نمی‌شود. در این صورت، طلبکار می‌تواند برای دریافت طلب خود اقدام به ثبت اظهارنامه نماید و با این کار قبل از طرح دعوا علیه بدهکار در دادگاه، بار دیگر به او فرصت پرداخت بدهی و ادای تعهدش، را خواهد داد.
برخی اظهارنامه را به اشتباه اظهاریه هم می‌نامند. اظهارنامه، نه تنها راهی برای مطالبه رسمی حق است، بلکه افراد می‌توانند از طریق آن، آمادگی خود را برای تسلیم هر چیزی، اعم از: وجه، مال و سند را هم به طرف مقابل اعلام کنند.
اظهارنامه حاوی اطلاعات خاصی است که باید به صورت صحیح و دقیق تکمیل شود. این اطلاعات شامل موارد زیر می‌شود:
۱-مشخصات و اقامتگاه اظهارکننده: اظهارکننده (فرستنده اظهارنامه) اطلاعات هویتی خود از جمله: نام، نام خانوادگی را به همراه اقامتگاه قانونی خود، یعنی نشانی محل اقامتش را در این بخش اظهارنامه وارد میکند.
۲-موضوع اظهارنامه: عنوان مطلبی که در متن اظهارنامه و قسمت خلاصه اظهارات شرح داده می‌شود.
۳-مشخصات و اقامتگاه مخاطب: اظهارکننده در این بخش نام و نام خانوادگی و نشانی محل زندگی مخاطب اظهارنامه را در این بخش وارد میکند.
۴- خلاصه اظهارات: اظهارکننده آنچه که از طرف مقابل می‌خواهد و مدنظرش است به طرف دیگر اظهار کند را در این قسمت، توضیح می‌دهد.
۵- خلاصه جواب: در این بخش دریافت‌کننده اظهارنامه، به اظهارات فرستنده پاسخ می‌دهد.
گاهی آنچه که در متن چک مندرج می شود شرط نیست و علت صدور چک را درج می کنند و مینویسند اینجا ایرادی ندارد و نباید آن متن را شرط در نظر گرفت.
برای مثال اگر در متن چک آمده است که “برای معامله ماشین” یا “برای فروختن ملک” و … این موارد در واقع دارند سبب و علتی که چک برای آن صادر شده است را توضیح میدهند نه این که بخواهند وصول چک را منوط به امری کنند.
چک مشروط ویژگی دیگری نیز دارد اما این بار به نفع دارنده و آن این است که اگر چک در تاریخ و سر رسید معین مندرج در آن به بانک برود بانک کاری به وجود شرط و… ندارد و اگر در حساب فرد موجودی باشد آ را پرداخت میکند.
پس در اینجا چک به تحقق شرط و … رسیدگی نمیکند و تنها وظیفه ی پرداخت را دارد. اما همین چک اگر با عدم موجودی همراه شود آثار دیگری دارد که به آن خواهیم پرداخت.
فرض کنیم چک مشروط شما وصول نشده از بانک شما به عنوان دارنده جک از نظر قانونی حمایت می شوید به همین خاطر قانون مقرر کرده است که اگر چک برگشت خورد با گواهی عدم پرداخت می توان از دادگاه بدون رسیدگی درخواست اجراییه کرد برای وصول آن، اما مشکل اینجا ست که این مزیت هم در قانون جدید صدور چک برای چک مشروط وضع نشده یعنی اگر چک شما مشروط باشد نمی توان از مزیت قانون جدید که اجراییه مستقیم باشد برخوردار شوید.
تنها راه اقامه دعوا ست که آن هم دادگاه زمانی حکم به نفع شما صادر میکند که شرط مزبور مثلا “سند زدن یا تسلیم کردن ” و… محقق شده باشد.
از موارد و آثار دیگری که چک مشروط دارد این است که به جز این که از راه شکایت کیفری قابل مطالبه نیست از طریق اجراییه مستقیم و اداره ثبت هم قابل مطالبه نیست که به امور اخیر در بند قبل اشاره شد.
لذا اگر چه بانک به بررسی چک نمی پردازد و وجه چک را تادیه می کند اما در صورت عدم وصول آن تنها را دارنده از میان راه های مختلف برای مطالبه چک اقامه دعوای حقوقی ست که بسته به مبلغ چک در شورای حل اختلاف و یا در دادگاه رسیدگی می شود.
به این صورت که اگر تا ۲۰ میلیون تومان باشد در شورای حل اختلاف باید طرح دعوا شود و اگر بیشتر از این مبلغ باشد باید در دادگاه طرح دعوا شود.
وصول چک مشروط چیست؟
<<جمع آوری شده توسط ادمین>>
